Pochodzenie miodu i jego właściwości - wstęp do apiterapii | ||
Wyświetlony 8414 razy, Komentarzy: 1
Miód jest prawdziwą skarbnicą składników odżywczych i właściwości leczniczych. Już 6 tys. lat temu w okolicach Walencji znalazły się dowody na spożywanie miodu. Rysunek wykonany na ścianie skalnej jaskini przedstawia człowieka wspinającego się po miód na drzewo otoczone pszczołami.
W świat miodu wprowadzają nas starożytni Egipcjanie – ule w kształcie rur budowali z mułu nilowego, do których z jednej strony wlatywały pszczoły, druga strona ula służyła do wybierania plastrów. Egiptolog dr Andrzej Ćwiek z Muzeum Archeologicznego w Poznaniu przypuszcza nawet, że w delcie Nilu pszczoła była czczona jako święte zwierzę. Miód zyskał tak wielkie znaczenie, że wraz z woskiem składano go w ofierze bogom i płacono nim daniny. Od Egipcjan pszczelarstwa nauczyli się mieszkańcy Syrii i Izraela, właściwości miodu były też cenione przez Greków i Rzymian. Prawdziwy przełom w pszczelarstwie nastąpił jednak dzięki ks. Janowi Dzierżonowi, który opracował metodę pobierania plastrów z ula, dzięki której dostęp do miodu stał się łatwiejszy i co ważne – można było obserwować życie pszczelej rodziny. Apiterapia, czyli wykorzystywanie produktów pszczelich w lecznictwie, jako dziedzina medycyny rozwinęła się w Polsce dopiero 30 lat temu.
Skład chemiczny miodu
• ok. 77% to cukry ( głównie proste – przeciętna zawartość glukozy wynosi 30%, fruktozy 38%; sacharoza występuje w ilościach od 0,8% do 7,7%
• do 20% wody
• 0,05-1,2% kwasy organiczne (głównie glukonowy, jabłkowy, cytrynowy), związki azotowe, białka, aminokwasy
• enzymy, które pochodzą głównie z wydzieliny gruczołów ślinowych pszczół oraz hormony pochodzenia roślinnego i pszczelego.
• inne składniki : biopierwiastki, flawonoidy, karotenoidy, olejki eteryczne, sterole, fosfolipidy, kwasy tłuszczowe, witaminy
Obszary działania miodu
1. Alergie – miód zawiera w swoim składzie wtrącenia pyłków z roślin, z których pszczoły zbierały nektar.
2. Aktywność antybiotyczna – hamuje lub niszczy rozwój bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, grzybów, wirusów, pierwotniaków, paciorkowców.
3. Narządy wzroku – z uwagi na zdolność zwalczania drobnoustrojów wykorzystywany jest w leczeniu zapalenia spojówek, rogówki i jęczmienia.
4. Choroby skóry – działa przeciwzapalnie i regenerująco, przyspiesza gojenie ran, oparzeń i odmrożeń.
5. Schorzenia układu krążenia – glukoza dostarcza niezbędną dla serca energię, fruktoza natomiast magazynowana w wątrobie jako glikogen stanowi rezerwę energetyczną organizmu.
6. Choroby układu nerwowego – wzmacniające i uspokajające działanie wykorzystywane jest w leczeniu nerwic, apatii, depresji, w stanach wyczerpania i pobudzenia nerwowego oraz nadpobudliwości u dzieci.
7. Dolegliwości układu oddechowego – kompleksowe działanie antybakteryjne, przeciwzapalne, przeciwalergiczne i uodparniające osłania drogi oddechowe przed rozwojem zakażenia.
8. Choroby układu pokarmowego – reguluje czynności trawienne i poprawia przemianę materii, pobudza perystaltykę, niweluje szkodliwe działanie używek, działa odtruwająco.
Lecznicza dawka miodu to 1-3 łyżki trzy razy dziennie u dorosłych i 1-2 łyżeczki trzy razy dziennie dla dzieci.
Rodzaje miodów i ich właściwości
Miody klasyfikuje się ze względu na barwę – jasne i ciemne oraz nektarowe (dla których podstawą był nektar) i gatunkowe (powstałe z nektaru tylko jednego gatunku roślin oraz miody wykazujące w zawartości powyżej 45% pyłku jednego gatunku rośliny).
Z przeprowadzanych badań wynika, że najbardziej wartościowe są miody ciemne ze względu na dużą zawartość przeciwutleniaczy.
Miód akacjowy – kolor kremowy; przydatny w zaburzeniach układu pokarmowego i przeziębieniach, wpływa korzystnie na nerki i układ moczowy.
Miód lipowy – wpływa korzystnie na górne i dolne drogi oddechowe, serce i układ krążenia oraz układ nerwowy.
Miód gryczany – barwy bursztynowej; działa odtruwająco na wątrobę, polecany przy niedokrwistości i miażdżycy, wspomaga układ krążenia.
Miód wielokwiatowy – bardzo przydatny w stanach alergicznych dróg oddechowych, działa wzmacniająco w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego.
Miód wrzosowy – koloru jasnobrunatnego; wspomaga prawidłowe funkcjonowanie nerek i układu moczowego, pomocny przy stanach zapalnych jamy ustnej i gardła oraz żołądka i jelit.
Miód spadziowy z drzew iglastych – przydatny przy dolegliwościach dolnych dróg oddechowych i układu pokarmowego, wspomaga organizm przy chorobach serca i naczyń.
Miód spadziowy z drzew liściastych – wpływa korzystnie na nerki i drogi moczowe, przewód pokarmowy i wątrobę .
Miód mniszkowy – jasnożółty; zalecany w zaburzeniach trawiennych i chorobach wątroby, dolegliwościach nerek i układu moczowego.
Miód łąkowy – złocistożółty; wzmacnia organizm, wspomaga przemianę materii, zalecany przy anginie, grypie i kaszlu.
Komentarze do artykułu: Pochodzenie miodu i jego właściwości - wstęp do apiterapii
betty2015